لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 436

وعده و امر کردن به چیزی که خود نکند آن را.

و در حسن کالصحیح از هشام بن سالم منقول است که شنیدم که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه می فرمودند که وعده که مؤمن با برادر مؤمنش کند بمنزله نذریست که کفاره ندارد پس کسی که خلف وعده کند با مؤمن اول با حق سبحانه و تعالی خلف وعده کرده است و خود را در معرض غضب الهی در آورده است چنانکه حق سبحانه و تعالی فرمود است که یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا الخ و ترجمه اش گذشت أولا.

و در حسن کالصحیح منقول است که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله فرمودند که هر که ایمان دارد به خدا و روز قیامت باید که به وعده خود وفا کند.

و کالمتواتر است از حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله که فرمودند که منافق را سه علامتست یکی آن که چون حکایتی کند دروغ گوید و چون وعده کند خلف وعده کند و چون امانتی به او بسپارند خیانت کند یا آن که اگر وعده کند و در خاطرش نباشد که به آن وفا کند دروغ گفته است، و آیات و احادیث کذب نیز شامل او هست ترجمه متن مرویست

از ابو الصباح کنانی کالصحیح چون ظاهرش آنست که از کتاب او برداشته است و محتمل است که از کلینی برداشته باشد.

و سند کلینی به او حسن کالصحیح است از ابن ابی عمیر از سلمه از ابو الصباح که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر که افطار فرماید صایمی را او را اجر و ثوابی مانند ثواب صایم کرامت فرمایند، و در کافی و یب فله مثل اجره است و این عبارت بهتر است و ظاهرا نساخ پیش و پس کرده اند.