لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 467

تخمینا وسط راه باشد در میان ظهر و عصر قدحی از آب طلبیدند و افطار فرمودند و همه افطار کردند مگر طایفه که ایشان افطار نکردند و حضرت سید النبیین صلی اللَّه علیه و آله ایشان را عاصیان نامیدند و آن چه آخر فرمودند به آن عمل می باید کرد یعنی روزه سفر منسوخ شد

و عبارت کافی چنین است

و انّما یؤخذ بآخر امر رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و اله

و لفظ آخر از قلم نساخ افتاده است و بنا بر نسخه اصل این معنی دارد که امر آن حضرت متبع است، تا صوم فرمودند صوم می بایست و چون افطار فرمودند افطار می باید کرد، و بخاری این حدیث را نقل کرده است از عبد اللَّه بن عباس و ذکر کرده است که چون حضرت در اول سفر روزه بودند و در آخر افطار فرمودند و هر دو خوبست و در هر جا که چنین است منسوخ است. و لیکن چون جمعی مخالفت آن حضرت کرده اند از جهه ایشان عذری گفته است و این عذرها فایده ندارد از جهه عدالت صحابه با آن که احادیث کفر ایشان را در بسیار جائی نقل کرده است و پاره مذکور شد و دیگر در مواضع خود إن شاء اللَّه مذکور خواهد شد.

[خیار و شرار امت ]

(و روی ابان بن تغلب عن ابی جعفر صلوات اللَّه علیه قال قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله خیار أمّتی الّذین اذا سافروا افطروا و قصّروا و اذا احسنوا استبشروا و اذا أساءوا استغفروا و شرار أمّتی الّذین ولدوا فی النّعیم و غذّوا به یاکلون طیّب الطّعام و یلبسون لیّن الثّیاب و اذا تکلّموا لم یصدقوا) و کالصحیح منقول است از حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه فرمودند که حضرت سید الانبیاء صلی اللَّه علیه و آله فرمودند که بهترین امت من جمعی اند که چون بسفر می روند روزه را می خورند و نماز را قصر می کنند و