لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 469

آله پرسیدند که احسان چه چیز است حضرت فرمودند که احسان آنست که عبادت الهی چنان کنی که گویا او را می بینی پس اگر تو او را نه بینی او ترا می بیند و این مقام مراقبه است و حضور قلبی که روح همه عباداتست و این آیه کافی است از جهه جمیع مراتب قرب للَّه و إلی اللَّه و فی اللَّه و مع اللَّه و أوصلنا اللَّه إیاکم إلی مراتب قربه و محبته بجاه محمد و آله الطاهرین.

[سفر معصیت ]

(و روی بن محبوب عن ابی ایّوب عن عمّار بن مروان عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال سمعته یقول من سافر قصّر و افطر الّا ان یکون رجلا سفره إلی صید او فی معصیه اللَّه عزّ و جلّ او رسولا لمن یعصی اللَّه عزّ و جلّ طلب عدوّ او شحناء او سعایه او ضرر علی قوم من المسلمین) و منقول است در صحیح از عمار که شنیدم که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه می فرمودند که هر که بسفر رود قصر می کند و افطار می کند مگر آن که شخصی باشد که از جهه شکار لهو بسفر رود یا سفرش معصیت باشد به آن که مقصودش از سفر معصیت باشد یا از جهه معصیت او را به رسالت فرستاده باشد مثل آن که فلان کس را بنا حق بکش یا غرضش طلب دشمنی باشد که به او ضرری برساند که جهاد نباشد یا غرضش عداوت باشد یا سعی کردن ضرر باشد بر جمعی از مسلمانان، و در کافی و تهذیب

او سعایه ضرر است و ظاهرا لفظ او از نساخ زیاده شده است و همین حدیث را از کافی برداشته است مثل شیخ و لیکن نسّاخ کافی نیز در این حدیث سهوی کرده اند به جای عمّار محمد نوشته اند با آن که همین حدیث شیخ از کافی نقل کرده است و حاصل آنست که سفر