لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 478

و کالصحیح از بزنطی منقول است که گفت از حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه سؤال کردم از شخصی که از سفر به خانه آید در ماه رمضان و چیزی نخورده باشد و پیش از زوال بیاید حضرت فرمودند که روزه می گیرد.

[جماع کردن مسافر در رمضان ]

(و سال عبد اللَّه بن سنان ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه عن الرّجل یاتی جاریه فی شهر رمضان بالنّهار فی السّفر فقال ما عرف هذا حقّ شهر رمضان انّ له فی اللّیل سبحا طویلا قال قلت له أ لیس له ان یاکل و یشرب و یقصّر قال انّ اللَّه عزّ و جلّ رخّص للمسافر فی الافطار و التّقصیر رحمه و تخفیفا لموضع التّعب و النّصب و وعث السّفر و لم یرخّص له فی مجامعه النّساء فی السّفر بالنّهار فی شهر رمضان و أوجب علیه قضاء الصّیام و لم یوجب علیه قضاء تمام الصّلاه اذا اب من سفره ثمّ قال و السنّه لا تقاس و انّی اذا سافرت فی شهر رمضان ما اکل کلّ القوت و ما اشرب کلّ الرّی. و النّهی عن

الجماع للمقصّر فی السّفر انّما هو نهی کراهه لا نهی تحریم) و منقول است در صحیح از عبد اللَّه که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از شخصی که جماع کند با کنیزکی در روز ماه رمضان حضرت فرمودند که این شخص حق و حرمت ماه رمضان را ندانسته است به درستی که او را در شب وسعت بسیار هست و هر دست و پائی که می خواهد می تواند زد.

عرض کردم به حضرت که آیا نمی تواند خوردن و آشامیدن، و قصر نماز کردن حضرت فرمودند که حق سبحانه و تعالی رخصت داده است مسافر را که افطار کند و نماز را قصر کند از روی شفقت و مرحمت و از جهه سبک کردن