لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 486

که حیض و مرض اختیاری ایشان نیست و احوط آنست که ترک نکند ولی قضای مسافر را چون روایات بی معارض است و لیکن جزم بوجوب نیز مشکل است به اعتبار اوامر حدیث.

و در حضور [خصوص ظ] مرض در صحیح از ابی بصیر منقولست که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از زنی که در ماه رمضان بیمار شد و در شوال فوت شد و بمن وصیت کرد که روزه او را قضا کنم حضرت فرمودند که از آن مرض به شد عرض کردم که نه در آن مرض فوت شد حضرت فرمودند که از او قضا نمی توان کرد و یا نمی باید کرد زیرا که حق سبحانه و تعالی بر او واجب نکرده بود چون فرصت قضا نیافت، عرض کردم که چون وصیت کرده است می خواهم که از جهه او قضا کنم حضرت فرمودند که چون قضا می کنی چیزی که حق سبحانه و

تعالی بر او واجب نگردانیده بود و لیکن اگر می خواهی که از جهه خودت روزه گیری خوبست یعنی از جهه خود روزه بگیر و ثوابش را به او قربت کن.

و احادیث بسیار وارد شده است که از جهه میّت عبادات می توان کرد و ظاهرا مبالغه حضرت در اینجا از جهه رفع توهم وجوبست و اللَّه تعالی یعلم (و روی بن مسکان عن محمّد بن جعفر قال قلت لأبی الحسن صلوات اللَّه علیه انّ امرأتی جعلت علی نفسها صوم شهرین فوضعت ولدها و ادرکها الحبل فلم تقدر [فلم تقو خ ] علی الصّوم قال فلتصدّق مکان کلّ یوم بمدّ علی مسکین) و در صحیح منقول است از ابن مسکان از محمد و جهالت او ضرر ندارد چون ابن مسکان از اهل اجماع است که گفت عرض نمودم به حضرت امام