لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 487

موسی کاظم صلوات اللَّه علیه که زن من بر خود مقرر ساخته است بنذر یا در دل گذرانیده است و ظاهرا بواسطه سلامت وضع حمل بوده است که اگر به سلامت بزایم دو ماه روزه بگیرم پس آن فرزند را زایید و دیگر آبستن شد و قوّت دو ماه روزه را ندارد حضرت فرمودند که از جهه هر روز که خورد تصدق کند بر مسکینی و احادیث در این باب بسیار وارد شده است و خواهد آمد.

باب قضاء صوم شهر رمضان

[قضای رمضان در سفر نمی شود]

(روی عقبه بن خالد عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه فی رجل مرض فی شهر رمضان فلمّا برأ اراد الحجّ کیف یصنع بقضاء الصّوم قال اذا رجع فلیصمه [یا] فلیقضه) این بابی است در قضا روزه ماه رمضان مرویست در قوی کالصحیح از عقبه ممدوح از

حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه در شخصی که در ماه رمضان بیمار شود و چون خوب شود اراده حج کند چه کند به قضای روزه یعنی در سفر می تواند گرفت حضرت فرمودند که هر گاه از سفر مراجعت نماید روزه قضا را بگیرد یا روزه را قضا کند و این حدیث دلالت می کند بر آن که قضای رمضان را نیز در سفر نتوان گرفت و بعضی گفته اند که مطلق واجب را نمی توان گرفت و مستحب را می توان و بعضی گفته اند نه واجب و نه مستحب را و این احوط است چنانچه گذشت.

(و ساله عبد الرّحمن بن ابی عبد اللَّه عن قضا شهر رمضان فی ذی الحجّه و قطعه قال اقضه فی ذی الحجّه و اقطعه ان شئت) و منقول است در صحیح از عبد الرحمن که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از قضا کردن ماه رمضان در ماه ذی الحجه به اعتبار آن که نمی توان پی در پی واقع ساختن و قضا را مثل ادا می باید کرد متتابع