لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 49

خواهد نمود.

(و قال فی قول اللَّه عزّ و جلّ لا خَیْرَ فِی کَثِیرٍ مِنْ نَجْواهُمْ إِلَّا مَنْ

أَمَرَ بِصَدَقَهٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلاحٍ بَیْنَ النَّاسِ قال المعروف القرض) و در حسن کالصحیح منقول است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند در تفسیر قول حق سبحانه و تعالی که خیری نیست در بسیاری از راز گفتن ایشان که با تو با یکدیگر سرگوشی می کنند یا در مطلق گفتن ایشان اگر کسی که امر کند به تصدق یا امر کند بمعروف یا اصلاح کند میان جمعی که به فساد انجامیده باشد حضرت فرمودند که مراد الهی از معروف در این آیه قرض است یعنی امر کند به قرض دادن و محتمل است که قرض از جمله معروف باشد چنانکه در احادیث سابقه گذشت و آن که حضرت فرموده است که معروف قرض است بر سبیل مبالغه باشد و اظهر معنی اول است که مراد الهی در اینجا قرض باشد و بس.

(قال صلوات اللَّه علیه ما من مؤمن اقرض مؤمنا یلتمس به وجه اللَّه عزّ و جلّ الّا حسب له اجرها بحساب الصّدقه حتّی یرجع ماله الیه) و در صحیح از فضیل منقول است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر مؤمنی که بمؤمنی قرضی بدهد بقصد رضای الهی البته حساب کرده می شود از جهت او ثواب آن در اهم یا دنانیر یا ثواب قرض چنانکه در کافی است و در بعضی از نسخ این کتاب که ضمیر مذکر است بحساب تصدق تا مال او به او برگردد یعنی اگر یک تومان قرض داده باشد هر روز یک تومان تصدق در نامه عملش می نویسند چنانکه خواهد آمد و در این صورت از هجده بیشتر می شود پس ممکن است

که این ثواب را از جهه مهلت دادن به او