لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 493

(و من فاته شهر رمضان حتّی یدخل الشّهر الثّالث من مرضه فعلیه ان یصوم هذا الّذی دخله و تصدّق عن الاوّل

لکلّ یوم بمدّ من طعام و یقضی الثّانی) و این عبارت فقه رضویست که بعد از مضمون خبر زراره ذکر کرده است که هر گاه کسی را ماه رمضان دویم فوت شود تا سیم داخل شود و در این میانه بیمار باشد و الحال صحیح شود پس واجب است که این ماه را روزه بگیرد و از جهه ماه رمضان اول تصدق کند هر روز را به مدی از طعام، و دویم را قضا کند و عبارت اول فقه چنین است که اگر فوت شود از او دو ماه رمضان تا داخل شود ماه سیم و او بیمار باشد الخ و ظاهر این عبارت آن است که ثانی را قضا کند اگر چه بیمار باشد و حمل بر استحباب می باید کرد.

چنانکه در حدیث سماعه منقولست که حضرت فرمودند که من بیمار بودم و سه رمضان بر من گذشت که در آن مدّت صحیح نشدم و بماه رمضان رسیدم و از جهه گذشته ها تصدق کردم از جهه هر روز به مدی از طعام و چون حق سبحانه و تعالی مرا شفا داد هر سه ماه روزه گرفتم، و اگر چند سال بگذرد و قضا نکند خلافست از جهه هر سال تصدق باید کرد چون عموم یا اطلاق احادیث شامل آن هست یا آن که متعدّد نمی شود چون ظاهرش سال اول است و اصل برائت ذمت است از زیاده و احوط تکرار است اگر چه اظهر عدم وجوبست.

[شخصی که روزه قضا ماه رمضان گیرد و جماع کند]

(و روی الحسن بن محبوب عن الحارث بن محمّد عن برید العجلیّ عن ابی جعفر صلوات اللَّه علیه فی رجل اتی اهله فی یوم یقضیه من شهر رمضان قال

ان کان اتی اهله قبل الزّوال فلا شی ء علیه