لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 501

کتاب ابو بصیر برداشته است.

[اگر دو ماه نتواند پشت سر هم به جا آورد]

(و اذا وجب علی الرّجل صیام شهرین متتابعین فصام شهرا و لم یصم من الشّهر الثّانی شیئا فعلیه ان یعید صومه و لم یجزه الشّهر الاوّل الّا ان یکون افطر لمرض فله ان یبنی علی ما صام فانّ اللَّه عزّ و جلّ حبسه فان صام شهرا و صام من الشّهر الثّانی ایّاما ثمّ افطر فعلیه ان یبنی علی ما صام) عبارت فقه رضوی است که هر گاه واجب شود بر شخصی دو ماه پی در پی خواه در کفاره ماه رمضان باشد و خواه غیر آن و یک ماه را پی در پی بگیرد و از ماه دویم چیزی نگرفته باشد و افطار کند پس بر اوست که همه را از سر گیرد و ماه اول مجزی نیست او را مگر آن که افطارش از جهه بیماری باشد که در این صورت بعد از صحت بنا می نهد بر آن چه روزه گرفته است و تمام می کند آن را

زیرا که حق سبحانه و تعالی او را حبس کرده بود و او اولی است به قبول عذر بنده و اگر یک ماه روزه بدارد و از ماه دویم چند روز روزه گرفته باشد و افطار کند بنا می نهد بر آن چه روزه گرفته است.

بدان که در فقه رضوی عبارت آخر مقدم است و در اینجا افطار مذکور بود در عبارت دویم و در کار نبود و صدوق مقدم را مؤخر کرده است و غافل شده است از این معنی و عبارت ناخوش شده است و آن که در تتابع یک ماه و چند روز باید بر سبیل استحباب است و یک ماه و یک روز کافی است و در فقه رضوی اشعاری باین کرده است در آنجا که گفته است که از ماه دویم هیچ چیز نگرفته باشد که مشعر است بر آن که یک ماه و یک روز کافی است و این فساد نیز از تقدیم مؤخر ناشی شده است و بر این مضامین احادیث صحیحه وارد شده است و می آید.