لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 511

قلم راوی یا از حفظ

او افتاده باشد و باکی نیست که اگر یک ماه روزه گرفته باشد و از ماه بعد از آن چند روز گرفته باشد و او را مانعی بهم رسد که قطع کند و ما بقی را پی در پی واقع نسازد و بعد از آن تتمه دو ماه را به جا آورد یا می آورد که دو ماه متحقق شود و ظاهر این حدیث دلالت می کند بر آن که تتابع در ماه ثانی واجب نیست که اگر واجب می بود ابتداء آن از ماه ذی القعده جایز نمی بود.

و مرویست در قوی از عبد اللَّه بن سنان از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه در شخصی که واجب سازد بر خود که یک سال روزه بگیرد و نتواند که یک سال را پی در پی به جا آورد حضرت فرمودند که یک ماه و بعضی را پی در پی واقع می سازد و بعد از آن اگر متفرق باشد قصور ندارد و چون در عبارت نذر نیست که متتابع واقع سازد و راوی توهم کرده بود تتابع را حضرت فرمودند که یک ماه و یک روز پی در پی واقع سازد بر سبیل استحباب و ممکن است که بحسب واقع واجب باشد یا در قصد تتابع کرده باشد و همین کافی باشد و اللَّه تعالی یعلم.

باب قضاء الصّوم عن المیّت

[ادامه مرض تا مرگ ]

(روی ابان بن عثمان عن ابی مریم الانصاریّ عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال اذا صام الرّجل شیئا من شهر رمضان ثمّ لم یزل مریضا حتّی مات فلیس علیه قضاء و ان صحّ ثمّ مات و کان له مال تصدّق عنه مکان کلّ یوم بمدّ فان لم یکن له مال

صام عنه ولیّه) این بابی است در اخباری که وارد شده است در قضاء روزه از میّت مرویست که در موثق کالصحیح یا صحیح از ابو مریم که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه شخصی بعضی از ماه رمضان را روزه بگیرد و بیمار شود و در آن بیماری فوت شود بر او قضا نیست چون وقت قضا بهم نرسید و اگر صحّت یابد و بمیرد و مالی داشته باشد از او تصدق می کنند بدل هر روز مدّی از طعام و اگر چیزی نداشته باشد ولی که وارث است بحسب ظاهر یا پس بزرگتر از او قضا می کند روزه را.

و شیخ در صحیح از ابو مریم همین روایت را نقل کرده است و به جای صام تصدّق است و این حدیث را از کتاب صفار روایت کرده است و ممکن است که ابو مریم دو مرتبه شنیده باشد و ولی مخیر باشد میان تصدق و صوم چنانکه روایات متعارضه در این باب وارد شده است که ناچار است از حمل بر تخییر و در کافی مثل متن است.