لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 574

و چند وجه دارد که به خاطر می رسد یکی آن که اگر امثال این معاونت حرام باشد لازم می آید که با هیچ فاسقی سود او معامله نتوان کرد چون ممکن

است که آن چه از ما می گیرد صرف معصیت نماید اما اگر شراب بفروشند حرام است اگر چه نخورد چون فی نفسه نهی از آن وارد شده است به خلاف اینجا که ما طعام حلال به ایشان می دهیم ایشان حرام می خورند با آن که ممکن است که نخورند زیرا که ما اجرت ایشان را می دهیم اگر چه طعام باشد و به ایشان می گوییم که شب بخورید یا نمی گوییم چون از ضروریات دین است و هر که مسلمان است می داند که روزه خوردن حرام است، دیگر آن که ممکن است که کوفتی داشته باشند یا مسافر باشند و قصد اقامت نکرده باشند یا معاش ایشان منحصر باشد در درو کردن و چون به حد هلاک رسند خورند و ظاهرا عمده این است که آن جماعت سنی بوده باشند و روزههای ایشان باطل است اگر بگیرند یا نگیرند هر دو مساوی است و اللَّه تعالی یعلم.

[ماه رمضان همیشه سی روز است ]

(و فی روایه محمّد بن سنان عن حذیفه بن منصور عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال شهر رمضان ثلاثون یوما لا ینقص و اللَّه ابدا) و منقول است که در روایت محمد از حذیفه که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که ماه رمضان سی روز است و هرگز کم نبوده است و نخواهد بود (و فی روایه حذیفه بن منصور عن معاذ بن کثیر و یقال له معاذ بن مسلم الهرّاء عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال شهر رمضان ثلاثون یوما لا ینقص و اللَّه ابدا)