لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 580

اولی است و شش در فقه رضوی مذکور است و بعد از یک روز (و نهی رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله عن الوصال فی الصّیام و کان یواصل فقیل له فی ذلک فقال صلّی

اللَّه علیه و آله انّی لست کاحدکم انّی اظلّ عند ربّی فیطعمنی و یسقینی) بطرق متکثره منقول است که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله نهی فرمودند دیگران را از صوم وصال و خود وصال می کردند پس وجه این را از آن حضرت پرسیدند حضرت فرمودند که من مثل شما نیستم یعنی شما مثل من نیستید و این قلب از روی تواضع بود پس حضرت فرمودند من که به نزد پروردگار خود می روم و در روایات [أ ظ] بیت واقع شده است یعنی شب نزد پروردگار خود می باشم و او مرا طعام و آب می دهد و شما محتاج غذائید و بعضی از علما گفته اند که غذای بهشت از جهه حضرت صلی اللَّه علیه و آله می آورند و اظهر آن است که من به اعتبار ربطی که دارم به جناب اقدس او محتاج به غذا نیستم و خوردن از جهت این بود که مبادا نسبت الوهیت به آن حضرت دهند و با وجود این مقدار لبس جمعی غالی شدند.

و در موثق کالصحیح منقول است که حسین گفت به حضرت امام جعفر صلوات اللَّه علیه عرض نمودم که وصال جایز است حضرت فرمودند که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله فرمودند که روزه وصال نیست و روزه صمت نیست که از صبح تا شام سخن نگوید و آزاد کردن پیش از مالک شدن نیست و ظاهرش حرمت است زیرا که هر چه مشروع نیست حرام و تشریع است.

[روزه وصال ]

(و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه الوصال الّذی نهی عنه هو ان