لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 60

بودند که خبر بمن رسید که چون سوار می شوی آزاد کردهای ما ترا از در کوچک بیرون می برند از جهه بخل ایشان که مبادا چیزی به فقرا دهی و قسم می دهم ترا به حقی که مرا بر تو هست که البته در وقت بیرون رفتن و داخل شدن از در بزرگ داخل شو و بیرون رو چون سوار شوی می باید که طلا و نقره با تو باشد و هر که از تو چیزی طلب کند بدهی و کسی را رد نکنی و اگر عموهای تو از تو چیزی طلب کنند کمتر از پنجاه مثقال طلا ندهی به ایشان و زیاده اختیارش با تست و اگر عمّها طلب کنند کمتر از بیست و پنج دینار ندهی و اختیار زیادتی با تست و مرا، غرض آنست که حق سبحانه و تعالی ترا بلند مرتبه کند به جود و عطا پس بده و مترس که خداوندی که عرش را به قدرت کامله خود آفریده است بر او آسانست که کار را بر

تو تنگ نکند یعنی البته حق سبحانه و تعالی می رساند هر چرا می دهی.

[حسرت در آخرت ]

(قال الصّادق صلوات اللَّه علیه فی قول اللَّه «عزّ و جلّ کَذلِکَ یُرِیهِمُ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ» قال هو الرّجل یدع ماله لا ینفقه فی طاعه اللَّه عزّ و جلّ بخلا ثمّ یموت فیدعه لمن یعمل فیه بطاعه اللَّه او بمعصیه اللَّه فان عمل فیه بطاعه اللَّه راه فی میزان غیره فراه حسره و قد کان المال له و ان کان عمل فیه بمعصیه اللَّه عزّ و جلّ قوّاه بذلک المال حتّی عمل به فی معصیه اللَّه عزّ و جلّ) و کالصحیح منقول است از آن حضرت صلوات اللَّه علیه در تفسیر قول حق سبحانه تعالی که ترجمه اش اینست که هم چنین می نماید به ایشان حق سبحانه و تعالی اعمال ایشان را که حسرت باشد بر ایشان حضرت فرمودند که مثل شخصی است که مال خود را به سبب بخل صرف نکنند در جائی چند که