لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 600

ثمّ یعطی الاخر عن نفسه یردّدونها بینهم فیکون عنهم جمیعا فطره واحده) و در موثق کالصحیح منقول است از اسحاق که گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که اگر شخصی بمقدار فطره خود داشته باشد و آن مقدار نداشته باشد که فطره عیال خود را بدهد آیا فطره خود را می دهد یا آن مقداری که دارد با عیال خود می خورد حضرت فرمودند که یک صاع را به عیالی می دهد و او نیز به دیگری تا بر همه می گردانند در میان خود تا از همه یک فطره داده شود و ظاهرش آن است که آخرین به مستحق دیگر می دهد و محتمل است که به اولین دهد

و محض تعبد مستحبی باشد و احوط آن است که دور بگردانند و به دیگری دهند مگر آن که خود بسیار فقیر باشند.

[فطره میهمان ]

(و روی الحسن بن محبوب عن عمر بن یزید قال سالت ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه عن الرّجل یکون عنده الضّیف من اخوانه فیحضر یوم الفطر یؤدّی عنه الفطره فقال نعم الفطره واجبه علی کلّ من یعول من ذکر او انثی صغیر او کبیر حرّ او مملوک) و به اسانید صحیحه منقول است از عمر که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از شخصی که نزد او مهمانی باشد از برادران مؤمنش و روز فطر حاضر می شود آیا فطره او را می دهد حضرت فرمودند که فطره واجب است بر هر که عیال او باشد از نر و ماده و کوچک و بزرگ و آزاد و بنده و ظاهرا مراد دخول روز فطر دخول شام شب عید است که فطره در آن وقت واجب می شود و اطلاق یوم بر شبانه روز شایع است، و در تهذیب این زیادتی هست که عمر بن یزید گفت که دیگر سؤال کردم از آن حضرت