لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 609

بهم رسد و زکات فطر یک صاع خرماست یا قیمت آن از شاهی در آن بلاد و با تقیه جایز است بی دغدغه چنانکه اخبار صحیح و موثق کالصحیح بسیار وارد شده است که به مستضعف می توان داد و در بعضی از آن اخبار هست

که از روی تقیه می توان داد.

[ندادن زکات احتمال مرگ را همراه دارد]

(و روی اسحاق بن عمّار عن معتّب عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال اذهب فاعط عن عیالنا الفطره و عن الرّقیق و اجمعهم و لا تدع منهم احدا فانّک ان ترکت منهم إنسانا تخوّفت علیه الفوت قلت و ما الفوت قال الموت) و مرویست در موثق کالصحیح از معتّب که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که برو و فطره عیال ما را بیرون کن با به مستحقین برسان و فطره بندگان را نیز بده و از همه بده و مبادا که یکی را ندهی که اگر یکی را ندهی من خوف دارم که فوت شود من عرض کردم که فوت چه چیزی است یعنی فوت صحت است یا ثواب و امثال اینها حضرت فرمودند که خوف مردن دارم و فی الحقیقه فطره موضوع «است» از جهه حفظ حیات پس نهایت اهتمام در آن می باید نمود قطع نظر از ثواب غیر متناهی و این حدیث دلالت می کند بر آن که اعتماد بر عادل می توان کرد در اخراج زکات.

چنانکه در حسن کالصحیح منقول است از جمیل که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که باکی نیست که خود فطره عیال خود را بدهد در وقتی که از ایشان غایب باشد و باکی نیست که به ایشان بگوید که فطره او را و خود را بدهند در حالتی که او از ایشان غایب باشد و جمعی دغدغه