لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 61

مطلوب حق سبحانه و تعالی است که در آن مصارف صرف نمایند و بمیرد آن مال از او به کسی رسد که صرف طاعت کند یا صرف معصیت کند پس اگر آن مال را در طاعت صرف نماید فردای قیامت مال خود را در ترازوی عمل دیگران بیند و حسرت خورد که چرا خود صرف طاعت نکردم که این ثوابها از من می بود و اگر آن شخص صرف معصیت نموده باشد او قوت داده باشد او را به آن مال تا معصیت نموده باشد حسرت عظیم خواهد داشت که چرا گذاشتم قطع نظر از عذاب الهی که آن نیز سبب حسرتست لهذا یک

نام قیامت یوم الحسره است که در قرآن است که همه کس حسرت خواهند داشت خوبان به سبب تقصیر و بدان به سبب عصیان و تقصیر در عبادت و منقولست که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله به صحرایی رسیدند که حنظل بسیار در آنجا بود حضرت فرمودند که هر چه مقدور است از این حنظل بردارید جمعی که ایمان کامل داشتند بسیار برداشتند و جمعی کمتر و جمعی که ایمان نداشتند گفتند حنظل که زهر است بچه کار می آید که برداریم بر نداشتند تا رسیدند به صحرایی دیگر که تشنگی بر همه غلبه کرده بود حضرت فرمودند که ان حنظلها را بخورید چون خوردند مزه شیر و شکر داشت پس حضرت فرمودند که تکالیف شرعی نیز چنین است که اندک مشقتی دارد و در واقع سبب همه لذتهاست بلکه در ابتدا اندک مشقتی دارد و چون دل با نوار الهی منور می گردد مشقت زایل می شود و لذتی چند بهم می رسد از عبادات که وصف آن نمی توان کرد.

[بخیل کسی است که زکات واجب را ندهد]

(و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه لیس البخیل من ادّی الزّکاه المفروضه من ماله فاعطی النّائبه فی قومه انّما البخیل حقّ البخیل من لم یودّ الزّکاه المفروضه من ماله و لم یعط النّائبه فی قومه و هو یبذّر