لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 613

است و این در صورتی است که جدا

نکرده باشد پیش از خروج که اگر جدا کرده باشد فطره است و اداست چنانکه در روایات صحیحه وارد شده است و بعد از عزل احوط آن است زودتر بدهد به مستحق که اگر تاخیر کند در دادن به مستحق بی عذری و تلف شود ضامن است که مثل آن را یا قیمت آن را به مستحقین بدهد چنانکه در صحیحه زراره است و وارد شده است در حدیثی که تا اول ذی القعده تاخیر می تواند کرد محمول است بر آن که عذری داشته باشد و از جمله اعذار است آن که خواهد به صلحاء و اتقیاء دهد یا به صالحی وعده داده باشد که به او دهد چنانکه در موثقه ابن عمیر است.

[فطره عیال ]

(و روی محمّد بن مسعود العیّاشیّ قال حدّثنا محمّد بن نصیر قال حدّثنا سهل بن زیاد قال حدّثنی منصور بن العبّاس قال حدّثنا اسماعیل ابن سهل عن حمّاد بن عیسی عن حریز عن زراره عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال قلت عبد [رقیق خ ] بین قوم علیهم فیه زکاه الفطره. قال اذا کان لکلّ انسان رأس فعلیه ان یؤدّی عنه فطرته و اذا کان عنده عدّه العبید و عدّه الموالی سواء و کانوا جمیعا فیهم سواء ادّوا زکاتهم لکلّ واحد منهم علی قدر حصّته و ان کان لکلّ انسان منهم اقلّ من رأس فلا شی ء علیهم) مرویست در حسن کالصحیح از عیاشی گفت که قرائت کرد بر من و دیگران محمد بن نصیر مکبر یا مصغر ثقه گفت حدیث کرد و بر ما خواند سهل بن زیاد که شیخ توثیق او کرده است و جرحش نیز کرده است گفت که

حدیث کرد مرا تنها و در وقت خواندن شریک نداشتم منصور بن عباس که توثیقش و