لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 633

یرجع و لا یخرج فی شی ء الّا لجنازه او یعود مریضا و لا یجلس حتّی یرجع قال و اعتکاف المرأه مثل ذلک) و به اسانید متکثره صحیحه منقول است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که سزاوار نیست معتکف را که از مسجد بیرون رود مگر از جهه حاجتی که ناچار باشد او را از آن حاجت و چون بیرون رود ننشیند تا برگردد مگر از جهه قضای حاجت یا مراد نشستن در زیر مسقف باشد یا عبث و بیرون نرود از جهت چیزی مگر از جهه تشییع جنازه

مؤمنی یا عیادت بیماری و ننشیند تا برگردد و ظاهرش آن است که عیادت را ایستاده می کند و حضرت فرمودند که اعتکاف زن نیز چنین است.

و در صحیح از عبد اللَّه ابن سنان منقول است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که معتکف بیرون نمی تواند رفت مگر به نماز جمعه یا جنازه مؤمنی یا به بیت الخلا رود.

[اگر در اعتکاف حیض شود]

(و فی روایه صفوان بن یحیی عن عبد الرّحمن بن الحجّاج عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال اذا مرض المعتکف او طمثت المرأه المعتکفه فانّه یاتی بیته ثمّ یعیده اذا برأ و یصوم) و در حسن کالصحیح و در صحیح منقول است که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه معتکف بیمار شود یا زن معتکفه حایض شود به خانه خود می آید تا کوفت زایل شود و از حیض پاک شود و غسل کند پس اعاده می کنند هر گاه به شوند و روزه توانند گرفت چون روزه شرط است و در مرض صحیح نیست و لبث در مسجد می باید با صوم و هر دو مانع حایض و نفسایند اما مستحاضه مبنای او بر آن است که ادخال نجاست با