لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 67

می فرماید بندگان مقرب خود را که ایشان جمعی اند که چون انفاق و خرج می کنند در نفقه خود و عیال و فقراء و مساکین و صله رحم و غیر آن اسراف نمی کنند و تنگ نمی گیرند و در میان هر دواند از روی عدالت، و عدالت میان افراط و تفریط است در جمیع کمالات و صفات و افعال چنانکه شجاعت واسطه ایست در میان جبن و تهور.

و در صحیح از عبد اللَّه منقول ست که گفت سؤال کردم از حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه از نفقه بر عیال حضرت فرمودند که آن وسط دو مکروه است که آن اسراف و اقتار است که در آیه مذکور است، و مکروه را بر ترک اولی و حرام اطلاق می کنند و در اینجا اعم است و در بعضی اوقات حرامست و در بعضی مکروه.

و کالصحیح از آن حضرت یا حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه منقول است که در تفسیر قوام فرمودند که آن طریق متعارف است که مالدار به اندازه خود و پریشان به اندازه

خود و بحسب کثرت عیال و قلت ایشان و بحسب متعارف آن عیال و خرج ایشان به نحوی که رعایت هر دو طرف کرده شود در مقدار و در خوبی و زبونی و این حدیث جامع است و معمول به اصحابست و آن چه بعضی گفته اند از تعیین قوت و مقدار آن و در بعضی اخبار نیز وارد شده است محمولست بر حالت بلاد و آن مختلف می شود باختلاف بسیار و ظاهر آیه نیز چنین است.

و در صحیح از عبد اللَّه بن سنان منقول است که گفت از تفسیر این آیه از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه پرسیدم حضرت فرمودند که قوام