لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 7

مه لیس ذلک لکم حتّی تعطوا ثلاثه فان اعطیتم بعد ذلک فلکم و ان أمسکتم فلکم) و کالصحیح منقولست از مصادف که گفت در خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه بودم در زمینی که از ایشان بود و ایشان خرما می چیدند پس سایلی سؤال کرد من گفتم که خدا ترا روزی دهاد یعنی برو حضرت فرمودند که چنین مگو شما را نیست که منع کنید تا سه کسرا بدهید پس اگر بعد از آن بدهید خوب است و اگر ندهید بد نیست.

و علی بن ابراهیم گفته است که حق سبحانه و تعالی در هر قطعه از زمین یک قبضه فرض کرده است و سه قبضه به سه سایل سنت مؤکد است و تا فارغ شدن بهتر است و اللَّه تعالی یعلم.

باب الحقّ المعلوم و الماعون

(روی سماعه عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال الحقّ المعلوم لیس من الزّکاه هو الشّی ء تخرجه من مالک ان شئت کلّ جمعه و ان شئت کلّ شهر و لکلّ ذی فضل فضله و قول اللَّه عزّ و جلّ وَ

إِنْ تُخْفُوها وَ تُؤْتُوهَا الْفُقَراءَ فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ فلیس من الزّکاه و الماعون لیس من الزّکاه، هو المعروف تصنعه و القرض تقرضه و متاع البیت تعیره و صله قرابتک لیس من الزّکاه و قال اللَّه عزّ و جلّ وَ الَّذِینَ فِی أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ فالحقّ المعلوم غیر الزّکاه و هو شی ء یفرضه الرّجل علی نفسه انّه فی ماله و نفسه یجب ان یفرضه علی قدر طاقته و وسعه) این بابیست در بیان حق معلوم و ماعون که تفسیرشان در ضمن حدیث ظاهر خواهد شد و ظاهرا صدوق حدیث سماعه را نیز از کلینی برداشته است و از جهه اختصار تغییرات مخلّه داده است و ممکن است که حدیث دیگر باشد و در این صورت بحث قوی تر خواهد بود که هر گاه سماعه در روایت کلینی خوب روایت کرده باشد و در جائی دیگر ناخوش چرا ناخوش را روایت کنند.

و ناخوشی یکی تکرار حق معلوم است.

دویم بعنوان فرض ذکر کردن عبارت آخر را.