لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص: 3 صفحه 79

علیه که حضرت سید الانبیاء صلی اللَّه علیه و آله فرمودند که هر که نیکی کند به شخصی از اهل بیت من در روز قیامت من مکافات خواهم کرد او را به شفاعت (و قال صلّی اللَّه علیه و آله انّی شافع یوم القیمه لاربعه اصناف و لو جاءوا

بذنوب اهل الدّنیا رجل نصر ذرّیتی و رجل بذل ماله لذرّیتی عند الضّیق و رجل احبّ ذرّیتی باللّسان و القلب و رجل سعی فی حوائج ذرّیتی اذا طردوا و شرّدوا) و بطرق متکثره کالصحیحه منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله فرمودند که در روز قیامت من شفاعت خواهم کرد البته از جهه چهار طایفه هر چند گناهان ایشان مثل گناهان کل اهل دنیا باشد.

اول: شخصی که یاری کند ذریّت مرا دویم: شخصی که مال خود را به ذریّت من بدهد. اگر چه از وجه خمس یا حق امام باشد.

سیم: شخصی که دوست دارد ذریّت مرا به زبان و دل به آن که با ایشان محبّت قلبی داشته باشد و اگر جائی حرف خیری توان گفت بگوید.

چهارم: کسی که سعی کند در قضاء حوائج ذریّت من در وقتی که ایشان از شهر یا از در خانه أرباب دنیا رانده شوند.

ابن جمهور أحسایی از علامه حلی روایت کرده است در کتاب غوالی اللّئالی که چون اهل قم همیشه شیعه بودند خلفاء بنی عباس غالبا نواصب را بر ایشان والی می کردند تا آن که جمعی از سادات را شهید کردند علویه فرزندان خود را برداشت و از قم بیرون آورد که مبادا آنها را بکشند و از شخصی تفحص