لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 152

آمدن و رفتن افضل از مجاورتست و در حسن کالصحیح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه منقولست که فرمودند که چون از افعال حج فارغ شدی برگرد که سبب شوق می شود که باز بروی یعنی اگر در آنجا بمانی قساوت بهم می رسد و کعبه در نظرت سهل می شود و در صحیح حلبی منقولست که گفت

سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از تفسیر آیه کریمه وَ مَنْ یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذابٍ أَلِیمٍ یعنی هر که اراده آن کند که ستم کند به سبب الحادی که در نفس او هست و او را به ظلم داشته است در جوار بیت اللَّه و در حرم الهی می چشانیم او را عذاب دردناک حضرت فرمودند که هر ظلمی الحاد است یعنی به منزله کفر است تا آن که غلام و کنیز را از روی ستم زدن می ترسم که الحاد باشد از این جهه است که فقها کراهت دارند از سکنی مکه معظمه یعنی علماء حقیقی احتیاط می کنند و از این باب احادیث بسیار وارد شده است و جمع بین الاخبار باین است که اگر مجاورت کنند کمتر از یک سال کنند و ملاحظه نمایند که اگر سکنی سبب زیادتی شوق باشد و ضبط خود توانند کرد که خلاف شرعی از ایشان صادر نشود مجاورت خوبست و الّا فلا. و الیوم مجاورت از جهه دیگر خوب نیست که اظهار شعایر ایمان نمی توان کرد و تقیّه می باید کرد و گذشت اخبار دیگر در باب مساجد

[خواب در مکه ]

(و النّائم بمکّه کالمجتهد فی البلدان و السّاجد بمکّه کالمتشحّط بدمه فی سبیل اللَّه و من خلف حاجّا فی اهله بخیر کان له کاجره حتّی