لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 155

باید کرد و در القاب ایشان حاجی الحرمین الشرفین نیز از جمله تعظیم است.

[کسی که در راه حج بمیرد]

(و من أماط اذی عن طریق مکّه کتب اللَّه له حسنه و فی خبر اخر و من قبل اللَّه منه حسنه لم یعذّبه) و کالصحیح از اسحاق منقولست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر که دور کند

آزاری را از راه مکه معظمه مثل آن که پل به بندد و سنگها که در میان راه باشد بردارد و دست ظالمان را کوتاه کند و امثال اینها حق سبحانه و تعالی می نویسد از جهه او حسنه و هر که را بنویسد از جهه او حسنه او را عذاب نمی کند و ظاهرا صدوق جزو اول را در یکی از اصول دیده بوده است و نقل کرده است و جزو آخر را از حدیث دیگر که در ابواب حسنه دیگر که در ابواب صلوات گذشته متصل باین گردانیده که گفت در خبری دیگر چنین است مع هذا کلینی همان معنی را با جزو اول نقل کرده است و صدوق غافل شده است چون در باب نوادر ذکر کرده است (و من مات محرما بعث یوم القیمه ملبیا بالحجّ مغفورا له و من مات فی طریق مکّه ذاهبا او جائیا امن من الفزع الاکبر یوم القیمه و من مات فی احد الحرمین بعثه اللَّه من الامنین و من مات بین الحرمین لم ینشر له دیوان و من دفن فی الحرم امن من الفزع الاکبر من برّ النّاس و فاجرهم) و کالصحیح منقولست از ابو بصیر که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که حاجی و عمره کننده در ضمان الهی اند و حق سبحانه و تعالی ضامن ایشان است که اگر در راه مکه پیش از احرام بمیرند