لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 161

حجر.

چنانکه

در روایات صحیح و کالصحیح وارد شده است و اکثر نسخ یبیت است به جای تیب و از اغلاط نساخ است البته و حضرت آدم پیش از آن که نظر شهوت کند به حوا یا کنایه از جماع است صد سال طواف خانه می کرد در وقتی که آدم در صفا بود و حوّا در مروه و در روزها حضرت آدم نزد حوا می رفت از جهه انس او و شبها به جای خود می آمد و چنین فهمیده بود که چون آن ترک اولی از هر دو صادر شده بود حوا بر او حرام است تا توبه ایشان قبول نشود و بعد از قبول توبه بامر الهی با هم نزدیکی کردند چنانکه در روایات معتبره وارد شده است و حضرت جبرئیل به حضرت آدم گفت حیّاک اللَّه و بیّاک یعنی حق سبحانه و تعالی ترا باقی دارد یا خوش حال گرداناد یا سلام الهی بر تو باد یا ترا مالک زمین گرداند با لوازم آن و خندان کند چون بعد از کشتن قابیل هابیل را صد سال نخندید و خنده او عبارت از تولد شیث بوده باشد بعوض هابیل یا اصلاح کند کارهای ترا و در اکثر نسخ لبّاک است یعنی لبیک گفت خداوند عالمیان ترا و تلبیه الهی کنایه است از استجابت دعای او و بعضی گفته اند که بیّاک مهموز است یعنی خدا ترا در بهشت جای دهد یا ترا به قرب خود فایز گرداند یا دنیا را خانه تو کرد و از تست (و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه لمّا افاض آدم من منی تلقّته الملائکه بالأبطح فقالوا یا آدم برّ حجّک اما انّا قد

حججنا هذا البیت قبل أن تحجّه بألفی عام) و کلینی در حسن کالصحیح از معاویه بن عمار روایت کرده است و ظاهر آن است که صدوق از کتاب معاویه بر داشته باشد پس بهشت سند