لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 202

صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که حق سبحانه و تعالی امر فرمود حضرت ابراهیم را که خانه کعبه را بنا کند حضرت گفت خداوندا در کجا بنا کنم خطاب رسید که در جائی بنا کن که بر حضرت آدم قبه نازل شد و حرم روشن شد و آن قبه بود تا زمان حضرت نوح بالا بردند و احادیث بسیار بر این مضمون وارد شده است و صریح نیستند که این قبه بیت المعمور بوده باشد پس چون به ازای بیت المعمور بوده است ممکن است که بیت المعمور بر آن اطلاق کرده باشند یا به معنی لغوی باشد که همیشه به عبادت معمور بود و اللَّه تعالی یعلم

[یوم دحو الارض ]

(و روی عن موسی بن جعفر صلوات اللَّه علیهما انّه قال فی خمسه و عشرین من ذی القعده انزل اللَّه عزّ و جلّ الکعبه البیت الحرام فمن صام ذلک الیوم کان کفاره سبعین سنه و هو اوّل یوم أنزلت فیه الرّحمه من السّماء علی آدم علیه السّلام) و منقولست در قوی که آن حضرت صلوات اللَّه علیه فرمودند که در بیست و پنجم از ماه ذی القعده حق سبحانه و تعالی کعبه را فرستاد یعنی خانه که از یاقوت سرخ است یا فرمودند که حضرت آدم خانه را بساز و این حکم را از

آسمان فرستادند پس کسی که این روز را روزه دارد کفاره هفتاد ساله گناهان او باشد و این اول روزیست که رحمت الهی از آسمان آمد بر حضرت آدم علیه السّلام، و پیشتر همین حدیث را در باب صوم تطوع ذکر کرده است و به جای خمس تسع نقل کرده است، و کافی که اصل این کتابست بیست و پنجم روایت کرده است هر دو حدیث را به اندک اختلافی، و ظاهرا صدوق اعتماد بر حفظ کرده است چون اختلافی دارد به تقدیم و تاخیر و اجمال و تفصیل و ممکن است که حدیث دیگر باشد و در یک روز حکم آن آمده