لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 221

قریب به ربعی حصه آن حضرت شد و کلینی ذکر کرده

است که حصه سایر بنی هاشم از رکن حجر الاسود بود تا رکن شامی و ظاهرا حطیم را به حضرت داده بودند و باقی را خود عمارت کرده بودند و ظاهرا مراد از رکن شامی در اینجا رکنی است که از رکن حجر که می گذرند بان می رسند و بعضی این رکن را عراقی می گویند چنانچه مذکور شد.

[کسی به کعبه گزند نمی رساند]

(و ما اراد الکعبه احد بسوء الّا غضب اللَّه عزّ و جلّ لها و نوی یوما تبّع الملک ان یقتل مقاتله اهل الکعبه و یسبی ذرّیتهم ثمّ یهدم الکعبه فسالت عیناه حتّی وقعتا علی خدّیه فسال عن ذلک فقالوا ما نری الّذی اصابک الّا بما نویت فی هذا البیت لأنّ البلد حرم اللَّه و البیت بیت اللَّه و سکّان مکه ذرّیّه ابراهیم خلیل اللَّه فقال صدقتم فما مخرجی ممّا وقعت فیه قالوا تحدّث نفسک بغیر ذلک فحدّث نفسه بخیر فرجعت حدقتاه حتّی ثبتنا فی مکانهما فدعا القوم الّذی اشاروا علیه بهدمها فقتلهم ثمّ اتی البیت فکساه الانطاع و اطعم الطّعام ثلثین یوما کلّ یوم مائه جزور حتّی حملت الجفان إلی السّباع فی رءوس الجبال و نثرت الاعلاف للوحش ثمّ انصرف من مکّه إلی المدینه فانزل بها قوما من اهل الیمن من غسّان و هم الانصار) و در موثق کالصحیح منقولست از اسماعیل بن جابر حکایت تبّع بر وجه تمام و صدوق اختصار کرده است آن را و گفته است که کسی اراده بدی به کعبه معظّمه نکرد مگر آن که حق سبحانه تعالی بر او غضب کرد از جهه کعبه چنانکه اسماعیل بن جابر روایت کرده است که در میان مکه و مدینه بودیم و با اصحاب احوال

انصار را مذکور ساختیم جمعی می گفتند