لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 281

و منقولست از حضرت اشرف المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله که عصا با خود

بردارید که عصا نگاه داشتن طریقه مرضیه پیغمبران است که برادران منند صلوات اللَّه علیهم و دأب فرزندان یعقوب صغیر و کبیر ایشان این بود که با عصا راه می رفتند که مبادا ایشان را تکبری به همرسد چون عصا علامت شکستگی است.

و منقولست که حضرت آدم علیه السّلام بیمار شد بیماری سخت و در آن بیماری بی دماغی آن حضرت را به همرسید به سبب طول مرض پس شکایت نمود جبرئیل وحشت خود را حضرت جبرئیل گفتند که شاخی از بادام تلخ ببرد به سینه گذارد و چون چنین کرد حق سبحانه و تعالی وحشت او را زایل گردانید.

و دیگر منقول است که حضرت خاتم النبیین صلّی اللَّه علیه و آله و علیهم فرمودند که هر که با عصا راه رود در سفر و حضر از جهه تواضع حق سبحانه و تعالی از جهه او بنویسد بعدد هر گامی هزار حسنه و محو کند از او هزار گناه و بلند کند از جهه او هزار درجه و اکثر این اخبار در جامع الاخبار مذکور است مرسلا با استدلال به آیه کریمه قالَ هِیَ عَصایَ الخ

باب ما یستحبّ للمسافر من الصّلاه اذا اراد الخروج

(قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله ما استخلف رجل علی اهله بخلافه افضل من رکعتین یرکعهما اذا اراد الخروج إلی سفر و یقول اللَّهمّ انّی استودعک نفسی و اهلی و مالی و ذرّیّتی و دنیای و آخرتی و امانتی و خاتمه عملی فما قال ذلک احد الّا اعطاه اللَّه عزّ و جلّ ما سال و سیأتی ذکر ذلک فی اوّل باب سیاق المناسک من هذا الکتاب عند انتهائی الیه إن شاء اللَّه) این بابی است در ذکر نمازی که

سنت است مسافر را که آن را به جا آورد در وقتی که خواهد بسفر رود، در قوی کالصحیح منقول است از که حضرت سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله فرمودند که خلیفه از جهه خود نگذاشت کسی که بهتر از دو رکعت نماز می باشد که به جا آورد آن را در وقت بیرون رفتن بهر سفری که رود و بعد از آن این دعا را بخواند که ترجمه اش اینست که خداوندا به تو می سپارم خود را، و اهل خانه خود را، و مال خود را، و فرزندان خود را، در دنیای خود، و آخرت خودم را، و دین خود را و خاتمه اعمال خود را بانکه با ایمان از دنیا بروم پس هر بنده که این دعا را بخواند البته حق سبحانه و تعالی دعای او را