لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 307

که در آنجا جن بسیار بود پس به اصحاب خود ندا کردند که هر که از این وادی گذرد دست دیگری را بگیرد و بگذرد و هیچ کس تنها نگذرد پس شخصی تنها رفت و مصروع شد پس او را به خدمت حضرت رسالت صلّی اللَّه علیه و آله بردند حضرت انگشت مهین او را گرفتند و فشردند که بسم اللَّه ای خبیث بیرون رو منم رسول خدا پس آن مرد به خود آمد برخاست.

و احادیث بسیار وارد شده است که ائمه هدی صلوات اللَّه علیهم فرموده اند که اکثر اوقاتی که شیطان دست می یابد در تنهائی دست می باید

[زیاده نشدند قومی بر هفت نفر مگر آن که صدا و فریادشان بسیار می شود]

(و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله احبّ الصّحابه إلی اللَّه عزّ و جلّ اربعه و ما زاد قوم علی سبعه الّا کثر لغطهم) و کالصحیح منقولست که آن حضرت صلّی اللَّه علیه و آله فرمودند که محبوبترین مصاحبان نزد حق سبحانه و تعالی چهار کسند و زیاده نشدند قومی بر هفت کس مگر آن که صدا و فریادشان بسیار می شود که نمی دانند چه می گویند پس تا هفت کس بد نیستند و زیاده قیل و قال زیاد می شود و اشعاری دارد به کراهت، و این جماعت مصاحبان هم سفره اند که کمتر بهتر است اما رفیق سفر هر چند بیشترند، بهتر است تا بسیار نشود چنانکه در آب نزاع شود و در منزل و کاروان سرا جا نباشد و سفر مکه

معظمه باختیار این کس نیست تا چه اتفاق افتد (و قال الصّادق صلوات اللَّه علیه حقّ المسافر ان یقیم علیه اخوانه اذا مرض ثلثا) و کالصحیح منقولست که آن حضرت فرمودند که حق مسافر بر اصحاب یا بر رفقا آنست که اگر بیمار شود یکی از ایشان باقی یا بقدر ضرورت از جهه او سه شبانه روز توقف اگر به شود یا چنان شود که سوار