لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 309

که بهترین مصارف خیر است و در خیر اسراف نیست، و هر درهمی را که صرف کنند دو هزار هزار درهم عوض می یابند و کدام تجارت باین می رسد بلکه هر گاه حجّی بهتر از یک خانه پر از طلا باشد که در راه حق سبحانه و تعالی صرف نمایند یا بالاتر که مثل کوه ابو قبیس اگر طلای سرخ باشد و صرف نمایند در راه خدا به ثواب حج نرسد، پس تقصیر در نفقه از نقصان اعتقاد خواهد بود چون آن چه مذکور شد شاهدش احادیث صحیحه است و احادیث از این باب گذشت و خرج بسیار خوبست مشروط به آن که سبب مذلّت و خواری خودش و مؤمنان نشود چنانکه گذشت و کالصحیح از

حسین بن ابی العلا وارد است که گفت زیاده از بیست نفر را با خود بحج برده بودم و در هر منزلی گوسفندی کشته بودم و حضرت صادق صلوات اللَّه علیه منع فرمودند چنانکه در حدیث شهاب گذشت

باب الحداء و الشّعر فی السّفر

(روی السّکونیّ بإسناده قال قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله زاد المسافر الحداء و الشّعر [و] ما کان منه لیس فیه خناء) این بابی است در حدی خواندن از جهه راندن شتر و شعر خواندن در سفر منقولست در قوی کالصحیح از سکونی به اسنادی که او دارد همیشه از حضرت سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله و اسنادش حضرت امام جعفر صادق است از حضرت امام محمد باقر تا حضرت امیر المؤمنین صلوات اللَّه علیهم که آن حضرت فرمودند که توشه مسافر حدی است و شعری که هجو نباشد و فحش نباشد اما حدی: خواندنی است بعنوان خاصی که از افراد غنا است و شتر از شنیدن آن به طرب می آید و مسافت دراز را به اندک زمانی طی می کند، و اگر بسیار بخوانند می رود تا می افتد از حرکت و هلاک می شود، و این مشهور است و حکایت بسیار در این باب در کتب مسطور است و ظاهر اکثر اصحاب استثناء حدی است از غنا باین حدیث و خالی از اشکالی نیست و احوط ترکست.

و دیگر شعریست که در آن فحش نباشد و ظاهرا شعر خواندن که کلام موزونست از جمله مباحات باشد بالاصاله و اگر در حمد و ثنای الهی، و مدایح حضرات ائمه صلوات اللَّه علیهم باشد مستحب است گفتن و خواندن آن چون طبایع الفتی بکلام موزون دارند و آن

الفت سبب کثرت