لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 327

صلوات اللَّه علیه سؤال کرد که چه وقت می توانم زد مرکوبم را در حالتی که بر او سوار باشم حضرت فرمودند که هر گاه در زیر تو راه نرود چنانکه راه می رود که خود را به توشه رساند چنانکه حیوانات در وقت جو می دوند و اگر علف زاری را دیدند تند می روند پس از این حرکت آن ظاهر می شود که این مقدار تند می تواند رفت و نمی رود و در این صورت می توان زدن آن را (و روی انّه قال اضربوها علی العثار و لا تضربوها علی النفار فانّها تری ما لا ترون) و مرویست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که چهار پا را بزنید وقتی که از سر در رود و مزنید از رمیدن به درستی که گاه هست که جنّی را دید و رم می کند یا شیر و گرگ و ببر در شبهای تار می بیند و شما نمی بینید و آن چه در کافی و محاسن است بر عکس است که حضرت سید المرسلین صلّی اللَّه علیه و آله و حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که اگر بسر در رود مزنید و اگر رم کند بزنید و اگر این علت نمی بود حمل بر سهو نساخ می توانست کردن و ظاهرا صدوق حدیثی بر این نهج دیده باشد و نزد او صحیح تر باشد آن را ذکر کرده باشد و بر نهج عکس

چهار حدیث وارد است، و اولی و احوط آنست که او را از جهه هیچ یک آن را نزنند اما از جهه سر درآمدن به اعتبار احادیث و اما از جهه رم کردن به اعتبار وجهی که صدوق ذکر کرده و گفته است که میان من و خدا حجت است و شکی نیست که امری که وارد است امر وجوبی نیست بلکه امر جواز است یعنی می تواند زدن (و قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله اذا عثرت الدّابّه تحت الرّجل