لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 437

حمران بسیار بزرگ است و ظاهر آنست که از کتاب او برداشته باشد و کالصحیح است و مؤیدش احادیث صحیحه وارد شده است بر این مضمون و خواهد آمد.

و علی ای حال منقولست که از آن حضرت صلوات اللَّه علیه سؤال کردند از شخصی که در حال احرام بگوید که خداوندا مرا محل کن هر جا که مرا محبوس سازی گر مانعی به همرسد که نتوانم تمام کردن حج یا عمره را مرا محل کن حضرت فرمودند که او محل می شود هر جا که او را مانعی به همرسد که حق سبحانه و تعالی او را محبوس سازد خواه شرط کرده باشد به گفتن این کلمه یا نگفته باشد، و خواهد آمد که فایده شرط ثوابست به سبب تعبد و اطاعت، و فایده

دیگر آنست که اگر ممنوع شود به مرض، و هدی خود را بفرستد محل می تواند شد الحال اگر شرط کرده باشد و الا صبر می کند تا هدی به محل خود برسد و زمان وعده کشتن که روز دهم باشد برسد محل می تواند شد و پیشتر محل نمی تواند شد مگر با شرط.

[دعاء بعد از احرام ]

(و روی حفص بن البختریّ و معاویه بن عمّار و عبد الرّحمن بن الحجّاج و الحلبیّ جمیعا عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال اذا صلّیت فی مسجد الشّجره فقل و أنت قاعد فی دبر الصّلاه قبل ان تقوم ما یقول المحرم ثمّ قم فامش حتّی تبلغ المیل و یستوی بک البیداء فاذا استوت بک فلبّ و ان أهللت من المسجد الحرام للحجّ فان شئت لبّیت خلف المقام و افضل ذلک ان تمضی حتّی تأتی الرّقطاء و تلبّی قبل ان تصیر إلی الابطح.)

و به سی سند صحیح منقولست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه در مسجد شجره نمازگزاری از