لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 479

احبّ ذلک إلیّ ان یطهّر و طهره غسله و لا یغسل الرّجل ثوبه الذی یحرم فیه حتّی یحلّ و ان توسّخ الّا ان تصیبه جنابه او شی ء فیغسله.)

و کالصحیح و در صحیح از محمد بن مسلم و در صحیح از علا بن رزین منقول است بروایت شیخ اگر چه ظاهر آنست که محمد از قلم شیخ ساقط شده باشد که سؤال کردند از حضرت امام محمد باقر یا حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیهما از شخصی که احرام گیرد در جامه چرکن فرمودند نه و نمی گویم که حرام است و لیکن محبوبتر نزد من آنست که بشویند آن را و در کافی و تهذیب باین عبارت است که

و لکن تطهّره احبّ إلیّ

و پاکی آن عبارتست از شستن آن یعنی بر تقدیری که پاک باشد از نجاست می باید که پاکیزه باشد

از چرک، و می باید که جامه را که در آن احرام می گیرد نشوید تا محل شود هر چند چرکن شده باشد مگر آن چه نجس شده باشد بمنی یا غیر آن که در این صورت می شوید یعنی واجبست یا لازم است یا جایز است که بشوید و حاصلش آنست که در اول احرام مکروه است جامه چرکن پوشیدن و اگر در حالت احرام چرکن شده باشد مکروه است شستن مگر آن که از جهه ازاله نجاست بشویند که بی دغدغه جایز است شستن و در وجوبش خلافست بعضی واجب می دانند ازاله نجاست را بظاهر امر و چون بعد از نهی است بر تقدیری که امر از برای وجوب باشد دو امر بعد از نهی مشکل است بلکه ظاهرش جواز بمعنی اعم است یعنی حرام نیست و اللَّه تعالی یعلم.

[احرام در لباس سرخ ]

(و روی ابن مسکان عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال لا باس ان یحرم الرّجل فی ثوب مصبوغ ممشّق.)

و در کافی و تهذیب به مشق است و منقول است در صحیح از ابن