لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 51

پسر برادرش و دخترش و زنش بودند و چون این جماعت توبه کرده بودند و بواسطه اتمام توبه گاوی که اول پرستیده بودند بدست خود کشتند بعدد ایشان اکتفا به گاوی توان کرد، و این محمول است بر افضل و الا احادیث معتبره خواهد آمد که گاو و شتر هر دو مجزیند از هفت کس هر گاه اهل یک سفره باشند (و انّما یجزی الجذع من الضّأن فی الاضحیّه [الضّحیّه خ ] و لا یجزی الجذع من المعز لأنّ الجذع من الضّأن یلقح و الجذع من المعز لا یلقح حتی یستکمل سنه) و در صحیح از حماد بن عثمان منقول است که گفت به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه عرض نمودم که کمترین چیزی که مجزیست در سالهای گوسفند در هدی چند ساله است حضرت فرمودند که جذع از میش مجزیست و آن بره است که پا در ماه هفتم گذاشته باشد یا هشتم یا نهم عرض نمودم که جذع از بزغاله مجزیست فرمودند که نه گفتم فدای تو کردم چرا جذع از میش مجزیست و از بز مجزی نیست حضرت فرمودند که بره جذع بر ماده می جهد در ماه هفتم و بز تا سالش تمام نشود و در سال دویم داخل نشود نمی جهد (و انّما یجوز للرّجل ان یدفع الضحیّه إلی من یسلخها بجلدها لأنّ اللَّه عز و جلّ قال «فَکُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا»* و الجلد

لا یؤکل و لا یطعم و لا یجوز ذلک فی الهدی) و در حسن کالصحیح منقولست که حضرت امام موسی کاظم صلوات اللَّه علیه فرمودند که سبب چیست که جایز است که پوست قربانی را به سلاخ دهیم به مزد کشتن و پوست کندن از جهه آن که حق سبحانه و تعالی