لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 510

نمی شود که منحصر باشد دوا در امثال جراحات بر چنین دوا، و اگر نه می باید در این صورت نیز بد نباشد چون دفع ضرور واجب است نهایتش آن باشد که کفاره باید داد.

چنانکه منقول است در صحیح از معاویه بن عمار در محرمی که جراحتی داشته باشد و مداوا کند جراحتش را به روغن بنفشه حضرت فرمودند که اگر از روی نادانی کرده است بر اوست که مسکینی را طعام دهد استحبابا چنانکه خواهد آمد که هر که فعلی از محرمات احرام را به جهالت کند غیر صید بر او کفاره واجب نیست و اگر عمدا کرده باشد گوسفندی می کشد و ممکن است که در این صورت ضرور نشده باشد.

[خون دمل ]

(و ساله صلوات اللَّه علیه معاویه بن عمّار عن المحرم یعصر الدّمل و یربط علیه الخرقه فقال لا باس.)

و به اسانید صحیحه منقولست از معاویه که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات

اللَّه علیه از محرمی که دمّل خود را بفشارد تا چرک و خونش بیرون آید و بر آنجا خرقه به بندد فرمودند که باکی نیست در خون بیرون آوردن اگر چه منهی عنه است و هم چنین در بستن و لیکن از جهه ضرورت باکی نیست.

(و قال صلوات اللَّه علیه اذا اشتکی المحرم فلیتداو بما یحلّ له ان یاکل و هو محرم.)

و کالصحیح منقولست از کنانی و از أبان از شیخش که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر گاه محرم کوفتی داشته باشد پس می باید که مداوا کند به چیزی که حلال باشد محرم را خوردن مانند روغن و پیه و چربی گوشت. و ظاهرا بر سبیل استحبابست یا آن که تا بهم رسد