لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 515

جعفر صادق صلوات اللَّه علیه که من حلوای خرمائی خوردم تا سیر شدم و محرم بودم فرمودند که چون از عبادات حج فارغ شوی و خواهی که از مکه معظمه بیرون آیی یک درهم خرما بخر

و آن را تصدق کن تا کفاره این خوردن باشد و کفاره هر چه در حال احرام واقع ساخته باشی از روی نادانی، و این تصدق بر سبیل استحبابست و این از جمله قضای تفث است و صحیحه معاویه بن عمار نیز خواهد آمد.

[هر که طعامی زعفران دار یا زعفران را عمدا بخورد]

(و روی زراره عن ابی جعفر صلوات اللَّه علیه قال من اکل زعفرانا متعمدا او طعاما فیه طیب فعلیه دم و ان کان ناسیا فلا شی ء علیه و یستغفر اللَّه و یتوب الیه) و به اسانید صحیحه منقولست که حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه علیه فرمودند که هر که طعامی زعفران دار یا زعفران را عمدا بخورد یا طعامی را بخورد که بوی خوش داشته گوسفندی می کشد و تصدق می کند آن را بر فقرا و اگر از روی فراموشی خورده باشد بر او چیزی نیست و طلب مغفرت می کند از حق سبحانه و تعالی و بازگشت می کند بسوی او بانکه می گوید استغفر اللَّه و اتوب الیه و ظاهر آنست که توبه بر سبیل استحباب باشد زیرا که بر نسیان مؤاخذه نیست و لیکن غالب اوقات نسیان به سبب عدم اعتناست که اگر ملاحظه نیکو کند نسیان نخواهد کرد چنانکه حق سبحانه و تعالی فرموده است که:

رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسِینا أَوْ أَخْطَأْنا (و روی عن الحسن بن زیاد قال قلت لأبی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه وضّأنی الغلام و لم اعلم به دستشان فیه طیب فغسلت یدی و انا محرم فقال تصدّق بشی ء لذلک.)

و کالصحیح منقولست از حسن که گفت عرض نمودم به حضرت امام