لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 531

که بخواب رود و محمولست بر حالت ضرورت یا آن که هر گاه کفاره داشته باشند که بدهد.

و منقولست در صحیح حلبی که آن

حضرت فرمودند که هر گاه محرم روی خود را به پوشاند باید که مسکینی را بدست خود طعام دهد و فرمودند که باکی نیست که محرم بر رو بخوابد بر بالای شتر. (و روی زراره عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه انّ المحرمه تسدل ثوبها إلی نحرها.)

و به اسانید صحیحه منقولست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که جایز است زنی را که احرام گرفته باشد که بیاویزد برقع را تا گودی گردن و در صحیح معاویه گذشت که هر گاه زن سوار باشد و احکام زنان گذشت.

[ناخن گرفتن ]

(و روی الحسن بن محبوب عن علی بن رئاب عن ابی بصیر قال سالت ابا عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه عن رجل قلّم ظفرا من اظافیره و هو محرم قال علیه مد من طعام حتّی یبلغ عشره فان قلّم اصابع یدیه کلّها فعلیه دم شاه قلت فان قلّم اظافیر یدیه و رجلیه جمیعا فقال ان کان فعل ذلک فی مجلس واحد فعلیه دم و ان کان فعله متفرّقا فی مجلسین فعلیه دمان.)

و به اسانید صحیحه منقول است از حسن از علی بن رئاب و در بسیاری از نسخ علی بن مهزیار است و آن از سهو نساخ است چون بحسب مرتبه رجال علی پست تر است از حسن مع هذا همیشه حسن از ابن رئاب روایت می کند، خصوصا در این روایت شیخ نیز در صحیح از حسن بن محبوب از علی بن رئاب روایت کرده است که ابو بصیر گفت از حضرت امام جعفر صادق