لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 550

مگر مار و عقرب و موش به درستی که موش سر مشک را سست می کند به خائیدن بندش و یا آن که مشک را سوراخ می کند و به دندان یا خاک زیر مشک را بر می دارد تا مشک می افتد و می درد و خانه را بر اهلش مسوزاند، و اما عقرب به درستی که حضرت سید المرسلین صلی اللَّه علیه و آله دست کردند که سنگی را بر دارند عقربی دست مبارک حضرت را گزید حضرت فرمودند که لعنت خدا بر تو باد که هیچ خوب و بد را نمی گذاری که ضررت به او نرسد، و مار اگر متوجه تو شود بکش آن را و اگر به تو کار نداشته باشد به او کار مدار و مار سیاه مکّار را در هر حالی که باشد بکش و کلاخ و کورکوره را که بر پشت شتر نشسته باشند به تیر و سنگ بزن، و فرمودند که کنه شتر را از شتر مینداز، و کنه گوسفند را از شتر بینداز و قریب باین است حسن کالصحیح حلبی از آن حضرت صلوات اللَّه علیه و اجزای این حدیث متفرق مذکور است در اخبار صحیحه

[انداختن کنه ]

(و روی معاویه بن عمّار عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال ان القی المحرم القراد عن بعیره فلا باس و لا یلقی الحلمه.)

و به اسانید صحیحه کثیره منقولست که آن حضرت صلوات اللَّه علیه فرمودند که اگر محرم کنه گوسفند را از شترش بیندازد باکی نیست و لیکن نیندازد کنه شتر را از شتر زیرا که مأمن اوست

بخلاف کنه گوسفند بر شتر که محلش نیست و چنان است که بر بدن آدمی در آید و در آن صورت نیز می توان انداختن چنانکه گذشت.

(و فی روایه حریز عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه و انّ القراد لیس من البعیر و الحلمه من البعیر.

و فی روایه علیّ بن ابی حمزه عن ابی بصیر قال سألته عن المحرم