لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 571

کشت و افضل آنست که در مکه بکشند در برابر کعبه، و در صحیحه معاویه منقولست که در موضع خطا فدا می دهد، و محمولست بر آن که از آنجا براند تا به کعبه آورد چنانکه حق سبحانه و تعالی فرموده است که هَدْیاً بالِغَ الْکَعْبَهِ بر سبیل استحباب چنانکه کالصحیح زراره منقولست دلالت می کند بر استحباب خریدن از آنجا و بر جواز تاخیر تا مکه و منی

[اگر مضطر به صید شد]

(و اذا اضطرّ المحرم إلی صید و میته فانّه یاکل الصّید و یفدی و ان اکل المیته فلا باس الّا انّ ابا الحسن الثّانی صلوات اللَّه علیه قال یذبح الصّید و یأکله و یفدی احبّ إلیّ من المیته) و هر گاه محرمی مضطر شود به آن که از جهه سد رمق صیدی را بخورد یا میته را به درستی که صید را می خورد و فدا می دهد و اگر میته را نیز بخورد باکی نیست و لیکن منقولست از حضرت امام رضا صلوات اللَّه علیه که فرمودند که صید را بکشد و بخورد و فدا بدهد محبوبتر

است نزد من از خوردن میته.

بد آن که در این باب اخبار بسیار وارد شده از صحیح و حسن کالصحیح و موثق کالصحیح که صید را می خورد و فدا می دهد، و دو خبر ضعیف وارد شده است که میته را می خورد و اکثر اصحاب حمل بر تخییر و استحباب اکل صید کرده اند و جمعی تفصیل داده اند که اگر صید را کشته باشد صید را می خورد و اگر باید کشت میته را می خورد، و بعضی گفته اند که اگر فدا دارد صید را می خورد و الا میته را. و آن چه از این اخبار ظاهر می شود آنست که اکثر عامه میته را مقدم می داشته اند و اخبار تقدیم میته بر تقدیر ورود از معصوم محمولست بر تقیه و اللَّه تعالی یعلم

[اگر چند نفر صید کنند]

(و روی یوسف الطّاطری قال قلت لأبی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه