لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 577

و در صحیح از حلبی منقولست که حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه فرمودند که زنهار که هیچ چیز از شکاری را حلال مکن بر خود در حال احرام و حرم و دلالت مکن محلی را بر صید و نه محرمی را و اشاره مکن دیگری را بر صید که تو سبب صید شوی که اگر هر یک از ایشانی که تو دلالت کرده یا اشاره کرده صید را بگیرند می باید که فدای آن را بدهی. و احادیث بسیار در احکام صید بود اکثرش در روضه المتقین مذکور است و هر چه ضرور است در اینجا مذکور شد

باب تقصیر المتمتّع و حلقه و احلاله و من نسی التّقصیر حتی یواقع او یهلّ بالحج

اشاره

این بابی است در بیان تقصیر کردن کسی که عمره تمتع کند و در حرمت سر تراشیدن او و در محل شدن به تقصیر و در حکم کسی که فراموش کند تقصیر را تا آن که جماع کند یا احرام بحج بگیرد، چون صدوق احکام احرام را گفت و عمده احکام احرام در احرام عمره است که جمعی از مسجد شجره احرام می گیرند و ده دوازده روز محرمند و جمعی از جحفه و هم چنین تا نهایت کمی دو روز راهست و احرام بحج چهار فرسخ راهست رفتن و دو فرسخ برگشتن و نهایت منتهای احلال چهار فرسخ است برگشتن بنا بر این آن را مقدم داشت و چون سیاق در مناسک بترتیب خواهد گفت در احرام اینجاها احکام را بیشتر می گوید

[تقصیر عمره تمتع ]

(و روی معاویه بن عمّار عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال اذا فرغت من سعیک و أنت متمتّع فقصّر من شعر رأسک من جوانبه و لحیتک و خذ من شاربک و قلّم اظفارک و ابق منها لحجّک فاذا فعلت ذلک فقد احللت من کلّ شی ء یحلّ منه المحرم فطف بالبیت تطوّعا ما شئت) و به اسانید صحیحه که پنجاه و چهار سند صحیح است منقولست که