لوامع صاحبقرانی، ج 7، ص: 3 صفحه 580

و ساله معاویه بن عمّار عن رجل متمتّع وقع علی امرأته و لم یقصّر قال ینحر جزورا و قد خشیت ان یکون قد ثلم حجّه إن کان عالما و إن کان جاهلا فلا شی ء علیه قال و قلت له متمتّع قرض من اظفاره بأسنانه و اخذ من شعره بمشقص فقال لا باس به لیس کلّ احد یجد الجلم و به اسانید صحیحه کثیره منقولست از معاویه که گفت سؤال کردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه علیه از شخصی که عمره تمتع کند و پیش از تقصیر با زن خود جماع کند حضرت فرمودند که شتری می کشد و خوف آن هست که اگر از روی علم چنین کرده باشد که حجش از کمال افتاده باشد بلکه از صحت و لیکن بحسب واقع این شتران رخنه را فی الجمله به اصلاح می آورد، و اگر از روی نادانی و جهل کرده باشد بر او چیزی نیست، باز معاویه گفت که دیگر عرض نمودم که اگر کسی عمره تمتع کند و بعضی از ناخنهای خود را بقصد تقصیر از دندانهای خود بگیرد و بعضی از موی خود را از پیکان تیر بگیرد خوبست حضرت فرمودند که باکی نیست همه کس مقراض ندارد و مطلوب تعبّد است به تقصیر و از هر چه باشد خوبست، و به همین مضمونست در کفاره جزّ در موثقه کالصحیح حلبی از

آن حضرت صلوات اللَّه علیه و در موثقه کالصحیحه ابن مسکان آنست که گوسفندی بکشد و حمل کرده اند بعضی بر تخییر یا نظر به فقیر گوسفند مجزیست

[اگر به جای تقصیر حلق کند]

(و روی أبو بصیر عن ابی عبد اللَّه صلوات اللَّه علیه قال سألته عن متمتّع اراد ان یقصّر فحلق رأسه قال علیه دم یهریقه فاذا کان یوم النّحر أمرّ الموسی علی رأسه حین یرید ان یحلق) و در موثق کالصحیح از لیث منقولست که از حضرت امام جعفر