فقه و حقوق جلد19 صفحه 29

این نکتۀ ارتجاعی و غیر انسانی را فراموش نکرده است که مرد اصل است و زن فرع. در تعقیب فکر مزبور مادۀ 1034 را که اولین مادۀ قانون در کتاب نکاح و طلاق است به نحو زیر تنظیم نموده است:

مادۀ 1034- از هر زنی که

خالی از موانع نکاح باشد می توان خواستگاری نمود.

به طوری که ملاحظه می شود به موجب مادۀ مزبور با اینکه هیچ گونه حکم و الزامی بیان نشده است، ازدواج به معنی «زن گرفتن» برای مرد مطرح شده و او به عنوان مشتری و خریدار تلقی گردیده و در مقابل، زن نوعی کالا وانمود شده است. این قبیل تعبیرات در قوانین اجتماعی اثر روانی بسیار بد و ناگوار ایجاد می کند و مخصوصاً تعبیرات مزبور در قانون ازدواج بر روی رابطۀ زن و مرد اثر می گذارد و به مرد ژست آقایی و مالکیت و به زن وضع مملوکی و بندگی می بخشد.».

به دنبال این ملاحظۀ دقیق روانی! موادی که خود پیشنهادکننده تحت عنوان «خواستگاری» ذکر می کند، برای اینکه خواستگاری جنبۀ یک طرفه و حالت «زن گرفتن» به خود نگیرد، خواستگاری را هم وظیفۀ زنان دانسته و هم وظیفۀ مردان، تا در ازدواج تنها «زن گرفتن» صدق نکند، «مرد گرفتن» هم صدق کند یا لااقل نه زن گرفتن صدق کند و نه مرد گرفتن. اگر بگوییم زن گرفتن، یا اگر همیشه مردان را موظف کنیم که به خواستگاری زنان بروند، حیثیت زن را پایین آورده و آن را به صورت کالای خریدنی درآورده ایم!

غریزۀ مرد طلب و نیاز است و غریزۀ زن جلوه و ناز

اتفاقاً یکی از اشتباهات بزرگ همین است. همین اشتباه سبب پیشنهاد الغاء مهر و نفقه شده است و ما در جای خود مشروحاً در بارۀ مهر و نفقه بحث خواهیم کرد.

اینکه از قدیم الایام مردان به عنوان خواستگاری نزد زن می رفته اند و از آنها تقاضای همسری می کرده اند، از بزرگترین عوامل حفظ حیثیت و احترام زن بوده است. طبیعت، مرد را مظهر طلب و عشق و تقاضا آفریده است

و زن را مظهر مطلوب بودن و معشوق بودن. طبیعت، زن را گل و مرد را بلبل، زن را شمع و مرد را پروانه قرار داده است. این یکی از تدابیر حکیمانه و شاهکارهای خلقت است که در غریزۀ مرد نیاز و طلب و در غریزۀ زن ناز و جلوه قرار داده است. ضعف جسمانی زن را در مقابل