فقه و حقوق جلد19 صفحه 501

دو مسألۀ دیگر

دو مسألۀ دیگر در باب معاشرت زن و مرد باقی مانده که بد نیست آنها را نیز بررسی کنیم. یکی مسألۀ شنیدن صدای زن است و دیگر مسألۀ دست دادن با اوست.

در مسألۀ اول ظاهراً مسلّم است که شنیدن صدای زن در صورتی که تلذّذ و ریبه در کار نباشد جایز است. مرحوم آیه اللّٰه سید محمد کاظم طباطبائی یزدی در «عروه الوثقی» باب نکاح، فصل اول، مسألۀ 39 می فرماید:

لا بَأْسَ بِسَماعِ صَوْتِ الْاجْنَبِیَّهِ ما لَمْ یَکُنْ تَلَذُّذٌ وَ لا ریبَهٌ مِنْ غَیْرِ فَرْقٍ بَیْنَ الْاعْمیٰ وَ الْبَصیرِ وَ انْ کانَ الْاحْوَطُ التَّرْکَ فی غَیْرِ مَقامِ الضَّرورَهِ، وَ یَحْرُمُ عَلَیْها اسْماعُ الصَّوْتِ الَّذی فیهِ تَهییجٌ لِلسّامِعِ بِتَحْسینِهِ وَ تَرْقیقِهِ. قال تَعالیٰ: فَلٰا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ..

شنیدن صدای زن در صورتی که تلذذ و ریبه نباشد جایز است ولی در عین حال مادامی که ضرورتی نیست ترک آن بهتر است. و بر زن حرام است که بخواهد صوت خود را نازک کند و نیکو سازد به طوری که تحریک آمیز باشد، چنانکه خدای متعال در قرآن خطاب

به زنان پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: در حرف زدن صدا را نازک و مهیّج نکنید که موجب طمع بیماردلان گردد.