فقه و حقوق جلد19 صفحه 527

نگاهی که لازمۀ مخاطبه است، متعلَّق نگاه ذکر نشده است که چیست «1».

[نقد]

مقصود مؤلّف در این بحث روشن نیست که آیا مراد آیه، غضّ بصر از وجه و کفّین است یا غضّ بصر از سایر قسمتهای بدن زن. اگر مراد دومی است پس به فرمودۀ ایشان نظر آلی به بدن زن باید جایز باشد، در حالی که چنین نیست؛ و اگر مراد اولی است پس باید آیه از حکم نظر به بدن زن ساکت باشد. گمان نمی کنم احدی از مفسرین متعلَّق غضّ را وجه و کفّین گرفته باشد؛ و مؤلف در نوشتۀ خود تصریح نفرموده است، و اکنون «مستمسک» را حاضر ندارم تا مراجعه کنم و غرض مؤلف را از این ارجاع بدانم.

پاسخ

ما به قرینۀ شأن نزول آیه استنباط کرده ایم که مقصود نظر به چهرۀ زن است.

مسألۀ نظر به سایر [قسمتهای] بدن زن مفروغٌ عنه است.

صفحۀ 476.

اشاره

راسل در یکی از کتابهایش به نام «در تربیت» یکی از چیزهایی که از جملۀ اخلاق بی منطق و به اصطلاح «اخلاق تابو» می شمارد، همین مسألۀ پوشانیدن عورت است.

وی می گوید چرا پدران و مادران اصرار می ورزند که عورت خود را از بچه بپوشانند؟

این اصرار خود سبب تحریک حس کنجکاوی بچه ها می گردد. اگر کوشش والدین برای کتمان عضو تناسلی نباشد، چنین کنجکاوی کاذبی وجود پیدا نخواهد کرد. باید والدین عورت خود را به بچه ها نشان بدهند تا آنها هرچه که وجود دارد از اول بشناسند.

بعد اضافه می کند: لااقل گاهی اوقات- مثلًا هفته ای یک بار- در صحرا یا حمام برهنه شوند و عورت خود را در معرض دید بچه ها قرار دهند.

[نقد]

نقل کلام راسل با استدلال آن که یک خطابه است پسندیده نیست. خطابۀ سوء دارای اثری است که نباید از اصل نقل شود، فافهم.