فقه و حقوق جلد19 صفحه 557

پس بهتر

بود به همان مصلحت اندیشی ها قناعت می کردید و مسأله را از نظر فقهی مورد مناقشه قرار نمی دادید.

صفحۀ 558.

اشاره

در میان علمای متأخر و معاصر، حضرت آیه اللّٰه حکیم دامت برکاته در رسالۀ «منهاج الصالحین» چاپ نهم، کتاب النکاح، مسألۀ سوم، فتوای صریح دارند و وجه و کفین را صریحاً استثنا می کنند.

[نقد]

فراموش نکرده ام که مؤلف نسبت به ایشان چه تعبیری می کرد.

پاسخ

من که چنین چیزی یادم نیست. البته من برخی انتقادات داشته ام و در نوشته های خود هم تصریح کرده ام که مراجع، فوق انتقاد به مفهوم صحیح این کلمه نیستند، و معتقد بوده و هستم که هر مقام غیر معصومی که در وضع غیر قابل انتقاد قرار گیرد، هم برای خودش خطر است و هم برای اسلام. البته تزکیۀ نفس نمی کنم (وَ مٰا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَهٌ بِالسُّوءِ) اما این قدر می دانم که همواره زبان خود را از زشتگویی خصوصاً نسبت به طبقۀ مراجع، حتی نسبت به آنهایی که از آنها به شخص من بدی رسیده است، حفظ کرده ام؛ ضمن اینکه مانند عوام فکر نمی کنم که هر که در طبقۀ مراجع قرار گرفت مورد عنایت خاص امام زمان (عج) است و مصون از خطا و گناه و فسق است. اگر چنین چیزی بود، شرط عدالت بلاموضوع بود. به هر حال من که چنین چیزی یادم نیست و باور هم نمی کنم، ولی شما می فرمایید که فراموش نکرده اید؛ امیدوارم اشتباه نکرده باشید. به هر حال خدا فراموش نمی کند. عِلْمُهٰا عِنْدَ رَبِّی فِی کِتٰابٍ لٰا یَضِلُّ رَبِّی وَ لٰا یَنْسیٰ..

صفحۀ 564 [مورد اول]

اشاره

ممکن است نظر من اشتباه باشد.

[نقد]

البته اشتباه است.