فقه و حقوق جلد19 صفحه 56

به هر حال آنچه مسلم است این است که هرگز منظور و مقصود قانونگذار اول از وضع و تشریع این قانون و منظور ائمۀ اطهار از ترغیب و تشویق به آن این نبوده است که وسیلۀ هوسرانی و هواپرستی و حرم سراسازی برای حیوان صفتان و یا وسیلۀ بیچارگی برای عده ای زنان اغفال شده و فرزندان بی سرپرست فراهم کنند.

حدیثی از علی علیه السلام

آقای مهدوی نویسندۀ «چهل پیشنهاد» در

شماره 87 مجلۀ زن روز می نویسد:

«در کتاب الاحوال الشخصیه تألیف شیخ محمد ابو زهره از امیر المؤمنین نقل شده است:

لا اعْلَمُ احَداً تَمَتَّعَ وَ هُوَ مُحْصِنٌ الّٰا رَجَمْتُهُ بِالْحِجارَهِ.»

. آقای مهدوی این عبارت را اینچنین ترجمه کرده اند:

«هرگاه بدانم شخص نااهلی متعه کرده است، حد زنای محصن را بر او جاری ساخته و سنگسارش خواهم کرد.».

اولًا اگر بناست ما در مقابل گفتار امیر المؤمنین علیه السلام تسلیم باشیم، چرا اینهمه روایاتی که از آن حضرت در کتب شیعه و غیر شیعه در باب متعه روایت شده کنار بگذاریم و به این یک روایت که ناقل آن یکی از علمای اهل تسنن است و سند معلومی ندارد بچسبیم؟.

از سخنان بسیار پرارزش امیر المؤمنین این است که:

«اگر عمر سبقت نمی جست و متعه را تحریم نمی کرد، احدی جز افرادی که سرشتشان منحرف است زنا نمی کرد.».

یعنی اگر متعه تحریم نشده بود، هیچ کس از نظر غریزه اجبار به زنا پیدا نمی کرد؛ تنها کسانی مرتکب این عمل می شدند که همواره عمل خلاف قانون را بر عمل قانونی ترجیح می دهند.