فقه و حقوق جلد20 صفحه 154

امر به معروف و نهی از منکر

اشاره

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ* «1» وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّهٌ یَدْعُونَ إِلَی الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولٰئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ «2».

امر به معروف و نهی از منکر یکی از اصول عملی اسلام است و چون اصلی است که در خود قرآن مجید با صراحت و تأکید آمده و بعد در اخبار نبوی و آثار ائمه طاهرین درباره آن بسیار سخن گفته شده و بعد هم بزرگان و علمای دین در همه قرنها، دوره به دوره و طبقه به طبقه، درباره این

اصل و اهمیت آن سخنها گفته و مطالبی نوشته اند، در میان علمای اسلامی زیاد مورد بحث قرار گرفته و بیش از هرجا در کتب فقهیه مورد بحث و گفتگو و تحقیق قرار گرفته است.

مسائلی که فقها طرح می کنند

معمولًا فقها- و همچنین غیر فقها که احیاناً وارد این مطلب شده اند- بحث خود را در چند قسمت قرار می دهند. من نمی خواهم وارد آن قسمتها بشوم. به طور اشاره و فهرست آنها را ذکر می کنم:

______________________________
(1) این سخنرانی در 2/ 10/ 1339 در انجمن ماهانه دینی ایراد شده است.
(2) آل عمران/ 104: [و باید گروهی از شما باشند که به سوی خیر دعوت کنند و به کارهای خیر فرمان دهند و از زشتیها بازدارند و اینان رستگارانند.]