فقه و حقوق جلد21 صفحه 114

23 میلیون «1» جمعیت برساند و شما هم که به عمرت رادیو گوش نمی کنی، یک وقت در خانه می بینی بچۀ سه ساله ات تصنیف رادیو می خواند ولی حرف حساب تو را کسی نمی شنود. آن وقت تو در هدفت شکست می خوری.

آن عالِم بیچاره که برای اولین بار صنعت ضبط صوت را اختراع کرد، چیزی که به گمانش خطور نمی کرد این بود که در آن تصنیف بخوانند و اخلاق مردم را فاسد کنند. او اختراع کرد که بدین وسیله خطابه ها و کنفرانسها را ضبط کنند و به دنیا برسانند. ولی این، گناه ضبط صوت نیست، گناه مردمی است که هدف صحیح دارند و از وسیلۀ نیرومند و قوی استفاده نمی کنند. فیلم فی حد ذاته گناه ندارد. وقتی که صنعت فیلم در دنیا می آید، مردمْ هشیار و بیدار نیستند که از آن در راه هدفهای فاسد، هدفهایی که از هروئین خراب کننده تر و مخدّرتر است استفاده نشود. حالا اگر می توانند، جلو آن را بگیرند، چه از این بهتر؟! لااقل جلو آن را نمی توانی بگیری، با آن رقابت کن! نمی کند تا اینکه عده ای می آیند فیلم «خانۀ خدا» را در جایی به ما نمایش می دهند که تا حالا آن فیلمهای دیگر را نمایش می دادند.

این عیب هست و این عیب تقصیر آنهایی است که قبلًا این فکر را نکردند که فیلم باید وارد زندگی مشروع مردم بشود، باید وارد زندگی دینی و مذهبی مردم بشود. قبل

از اینکه این فیلمهای منحط را در اینجور جاها نمایش بدهند، شما یک جاهایی، دار التبلیغ هایی برای نمایش دادن فیلمهای خوب تهیه کنید و با آنها مبارزه کنید. اگر جلویش را گرفتند که چه بهتر! تازه، فیلم خوب مگر منحصر به حُجاج است؟ شما می توانید فیلمهای جالب و خوب تهیه کنید که لااقل نیمی از جوانها را به این طرف بکشید. اصلًا فیلمی بالاتر از دستگاه خلقت نیست. اگر فیلم تکوّن نطفه یا پیدایش یک گل را نمایش بدهند، اگر کیفیت و حرکات قلب را نمایش بدهند، خواهید دید که چه تأثیراتی دارد! خدا می داند تمام، درس توحید است. ولی با وضع موجود وقتی یک عده از ما بگویند مقتضیات زمان، پدیدۀ قرن، دنیای امروز، دیگری می گوید: «این فیلمی که این حرفها را نشان می دهد!» فیلم که گناه ندارد، فیلم یک تعلیم سمعی بصری است.

ابتدا که همین بلندگو پیدا شد، بعضی ها چه داد و فریادی راه انداختند! آقای