فقه و حقوق جلد21 صفحه 75

اولًا باید ببینیم برای اسلام یک چنین جریانهایی وجود داشته است یا نه. البته تا حدودی امکان نداشته ولی از آن حد که بگذریم امکان داشته است آن حدی که امکان نداشته است همان است که می گویید کتاب آسمانی ما قرآن که ستون فقرات و تکیه گاه اسلام است محفوظ و مصون و پاک باقی مانده است و هیچ دستی و هیچ قدرتی نتوانسته در خود این کتاب دخل و تصرفی بکند: إِنّٰا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنّٰا لَهُ لَحٰافِظُونَ «1». قرآن را خدا با یک فصاحت و بلاغتی و با یک معنویتی نازل کرد که از همان اول در سینه ها حفظ می شد، بعلاوه به امر پیغمبر نوشته می شد. هیچ دستی، چه از

ناحیۀ دوستان نادان و چه از ناحیۀ دشمنان زیرک نتوانست در این کتاب مقدس تغییر و تبدیلی ایجاد کند، و همین است که حکم دستگاه تصفیه را دارد.

آلودگیهای فکری در دنیای اسلام

از این یکی که بگذریم در سایر قسمتها این امکان آلودگی بوده است، از جمله در سنت پیغمبر اکرم. دلیلش گفتۀ خود پیغمبر صلی الله علیه و آله است. این حدیث را شیعه و سنی روایت کرده اند که پیغمبر فرمود: «کَثُرَتْ عَلَیَّ الْکِذابَهُ» «2» دروغ بندهای به من زیاد شده اند، و اگر از من حدیثی شنیدید آن را بر قرآن عرضه کنید، اگر دیدید مخالف قرآن است بدانید از من نیست و به من بسته اند. این را خود پیغمبر در زمان خودشان فرمودند، با وجود اینکه هنوز اول اسلام بود. معلوم می شود که یک عده دروغگو پیدا شده بودند. عدۀ آنها در آن زمان شاید آن قدر زیاد نبود و پیغمبر پیش بینی کرد که در دوره های بعد زیاد خواهد شد، زیاد هم شد. در زمان پیغمبر اگر کسی دروغی به پیغمبر می بست، برای یک امر کوچک و یک غرض شخصی بود. می خواست حرف خودش را به کرسی بنشاند، می گفت من از پیغمبر این طور شنیده ام. اما در زمانهای بعد دروغ بستن به پیغمبر جنبۀ اجتماعی پیدا کرد، یعنی ابزاری شد در دست سیاسیون. خلفای وقت از این موضوع به نفع سیاستهای خودشان استفاده می کردند، پولها خرج می کردند، محدّثینی را که ایمانشان سست بود و بندۀ دینار و درهم بودند پیدا می کردند و پولها می دادند که مثلًا در فلان موضوع یک حدیث نقل

______________________________
(1) حجر/ 9
(2) کافی، ج 1/ ص 62