حدیث عقل و نفس آدمی در آیینه قرآن صفحه 179

باید این معنا را لمس کنیم و به خود بقبولانیم که در این عالم،تنها یک فرمان است که مطاع است و کسی نمی تواند از آن سرپیچی کند و لذا در تشهد هر نمازی از سر اعتقاد بگوییم:

«اشهد ان لا اله الا اللّه وحده لا شریک له».

هیچ کس در این عالم کاره ای نیست.کسی در این عالم«من»نیست.

رستم ها،اسفندیارها،افراسیاب ها،رئیس جمهورها،وکیل ها،وزیرها،و همه کسانی که سینه هاشان را جلو می دهند،چنان روی سنگ مرده شورخانه می خوابانند که کسی باور نمی کند خودشان هستند.مگر فرعون نبود که جنازه بی مقدارش را از آب بیرون انداخت تا مایه عبرت دیگران باشد؟

وقت آن است که باور کنیم تنها یک نفر در جهان فرمان می راند و دلمان را هم به غیر او خوش نکنیم.مگر نمی دانیم که دل به هرکس خوش کنیم از همان دل ناخوش می شویم؟بیایید یک راه را برویم.یک نفر را ببینیم.به یک نفر فکر کنیم و مطمئن باشیم هرچه داریم از اوست و اگر بخواهد،در یک لحظه همه چیزمان را می تواند بگیرد.

این هم فایده منیّت

قبل از انقلاب،واعظ خیلی معروفی بود که هرجا منبر می رفت مردم زیادی پای منبرش می نشستند و مجلسش جای سوزن انداختن نداشت.

خیلی هم به من محبت داشت و مرا زیاد به منزلش دعوت می کرد.آن وقت،ساعتی با هم می نشستیم و حرف می زدیم و گاهی درد دلی می کردیم.با این که ایشان خیلی معروف بود و خیلی ها دوروبرش بودند،گرفتار بود.آدم خیلی خوبی هم بود،ولی گرفتارش کرده بودند تا یک وقت از دیدن این همه جمعیت مغرور نشود؛یعنی در کنار این نعمت گرهی هم به کارش زده بودند که باز نمی شد و تا به رحمت خدا رفت هم باز نشد.