حدیث عقل و نفس آدمی در آیینه قرآن صفحه 342

مسلما خدا از مؤمنان دفاع می کند و قطعا خدا هیچ خیانتکار ناسپاسی را دوست ندارد.

اگر خدا هم قرار باشد یار خودش را رها کند،دیگر چه چیز قابل اعتمادی در ای عالم باقی می ماند؟

دوست آن باید که گیرد دست دوست...

یک بار،بالای سر عالمی حاضر بودم که 94 سال در این دنیا زندگی کرده بود و در حال احتضار داشت نفس های آخر عمرش را می کشید.خدا او و همه بندگانش را بیامرزد!هم چنان که کنار بالینش نشسته بودم،در ذهنم باطن کارهایش را با روایاتی که درباره وضعیت محتضر و سختی جان کندن وارد شده تطبیق می دادم.البته،این بزرگوار عالمی صاحبدل و از نظرکردگان حضرت سید الشهدا،علیه السلام 7و از پاکان روزگار بود و نسل هایی که او را در طول نود سال زندگی اش دیده بودند از وی به نیکی یاد می کردند.

آن روز عالم دیگری نیز بر بالین او و کنار من نشسته بود.در همان لحظاتی که من داشتم به روایات فکر می کردم ایشان خطاب به من گفت:

این لحظه،لحظه بسیار سخت و مشکل و خطرناکی است.(دقیقا سه کلمه سخت و مشکل و خطرناک را به کار برد).گفتم:البته نه برای چنین کسی.گفت:چطور؟گفتم:همه مردم این شهر و خود من که سی سال است او را می شناسم،شهادت می دهیم که این مرد 94 سال در راه خدا و پیغمبر و اهل بیت و قرآن تلاش کرده و با زبان پاکش سه نسل از مردم این شهر را هدایت کرده است.آیا باورکردنی است که خدا و اهل بیت در این زمان که او در حال احتضار است و به یاری آن ها نیاز دارد، به حال خود رهایش کنند؟مگر می شود کسی 94 سال در پی خدا بدود ولی خدا سربزنگاه او را رها کند و بگوید مرحمت عالی زیاد!؟